Από μικρή αναρωτιόμουν αν η αγάπη είναι κάτι πεπερασμένο η απέραντο. Για να καταλάβετε το συλλογισμό μου είναι χρήσιμο να σας πω πως ήμουν πάντα «ερωτύλος». Ερωτευόμουν παράφορα ανθρώπους, στιγμές, μέρη, φιλίες, ιστορίες… Και όταν κάτι τελείωνε βίωνα την απώλεια πραγματικά σπαραχτικά, έκλαιγα ασταμάτητα, «έπεφτα να πεθάνω» που έλεγε κι η γιαγιά μου, και πάντα ήμουν σίγουρη ότι ποτέ, ποτέ δεν θα ξαναγαπήσω, δεν θα ξανανιώσω, δεν θα συγκινηθώ, ούτε θα ξαναπονέσω έτσι. Ποτέ μα ποτέ! Είχα χάσει την ευκαιρία μου! Και φυσικά, στο γύρισμα του χρόνου έβρισκα τον εαυτό μου να συνεπαίρνεται από άλλη μια ευκαιρία, από άλλο έναν άντρα που θα με απογοήτευε αργότερα, από άλλη μια φίλη που θα χανόταν στο βάρος μιας παρεξήγησης, από άλλη μια υπόσχεση που θα αθετούταν, και να βιώνει αυτό τον απύθμενο πόνο με τα ανεξάντλητα δάκρυα ξανά, τόσο δυνατά όσο και πριν, τόσο αφόρητα όσο και την επόμενη φορά. Και όλες αυτές τις στιγμές που «γέμιζε η ψυχή μου νερά» όπως τις περιγράφει η Ζυράνα Ζατέλλη σε ένα της διήγημα (Περσινή αραβωνιαστικιά), θυμάμαι πάντα να αναρωτιέμαι: Πότε θα τελειώσει αυτή η ιστορία; Μήπως χρειαστώ απόθεμα δακρύων για κάποια άλλη στιγμή και δεν έχω; Από που πηγάζει η δύναμη να αγαπάμε, να ελπίζουμε, να πιστεύουμε και να ξεκινάμε ξανά και ξανά από την αρχή; Πόσες φορές μπορούμε να ερωτευτούμε; Θα μου τύχει ποτέ ξανά; Κι αν όταν μου τύχει εμένα μου έχουν τελειώσει τα αποθέματα; Θυμάμαι σε κάποια στιγμή τραγελαφικής απελπισίας συνέλαβα αυτή την ιδέα ότι ο έρωτας είναι σαν τα ωάρια: υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός και γι αυτό δεν πρέπει να τα σπαταλάμε γιατί κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Προς υπεράσπισή μου να πω ότι ήμουν μόλις 17 χρονών. Και τότε κατάλαβα γιατί όλες μου οι φίλες μεγάλωναν με το άγχος του γάμου. Ήθελαν να βρούνε τον κο Τέλειο πριν τους τελειώσουν οι ευκαιρίες. Μεγαλώνοντας οι απόψεις μου άλλαξαν -ευτυχώς!. Έζησα πολλά, είδα πολλά, κέρδισα και έχασα ανθρώπους, ρίσκαρα αλλά η αμφιβολία για το πόσες «ευκαιρίες» δικαιούμαστε με συνόδευε πάντα. Και μαζί της μια σχετική ανασφάλεια για το μέχρι πότε είναι δυνατόν να βρω τον σύντροφο της ζωής μου. Γύρω στα 33 ένας φίλος μου από το Los Angeles, ο Rob, έχασε τη μητέρα του. Ήταν πολύ δύσκολο για όλους, ειδικά για τον πατέρα του. Ήταν μαζί από το σχολείο και έμειναν παντρεμένοι για 58 ολόκληρα ευτυχισμένα χρόνια. Στα 78 του ο πατέρας του Rob παραιτήθηκε από μια ζωή χωρίς την αγαπημένη του και φοβόμασταν ότι σύντομα θα τον χάσουμε και αυτόν. Ένα χρόνο αργότερα μια καινούρια γειτόνισσα μπήκε στη ζωή τους. Ήταν σχεδόν 70 χρονών και είχε χάσει τον άνδρα της πριν από 2 χρόνια. Στην αρχή έκαναν παρέα για να απαλύνουν τον πόνο τους και σιγά σιγά γεννήθηκε το ειδύλλιο τους. Ερωτεύτηκαν τρελλά και αποφάσισαν να πουλήσουν ότι τους κράταγε στην Αμερική και να κάνουν το γύρο του κόσμου. Έμειναν μαζί 10 χρόνια. Ο πατέρας του Rob πέθανε στα 90 του χρόνια αφού είπε με χαμόγελο στα παιδιά του: «Ήθελα να σας ζητήσω συγνώμη γιατί νιώθω ότι απατώ την μητέρα σας όταν το λέω αυτό. Όμως είναι αλήθεια! Νιώθω ότι όλη μου η ζωή άξιζε μόνο και μόνο για να ζήσω αυτή την τελευταία δεκαετία! Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να τη ζήσω όπως ήθελα». Όταν έκλεισα το τηλέφωνο ένιωθα ότι όλα είχαν αλλάξει μέσα μου για πάντα και ότι αυτό το παντοτινό ερώτημα είχε επιτέλους απαντηθεί: Όχι, δεν έχουμε μετρημένες ευκαιρίες στη ζωή μας. Όχι, δεν υπάρχει ένα όριο ηλικίας, ούτε αντοχής μετά από το οποίο δεν υπάρχουν πια ευκαιρίες. Όχι, όσο κι αν φαίνεται αβάσταχτο αυτό που περνάμε, θα έρθει μια καινούρια ημέρα που θα ναι πιο φωτεινή. Πάντα θα μπορούμε να αγαπάμε ξανά, κι άλλο, και περισσότερο από όσο νομίζαμε ότι αντέχουμε. Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά μπορεί πάντα να μας προκύψει ο άνθρωπος, το μέρος, η ζωή που θα μας κάνει και πάλι δυνατούς και ικανούς να ονειρευτούμε. Κι αν τώρα νιώθετε για κάποιο λόγο εξαντλημένοι, άδειοι, κουρασμένοι, σας το λέω με απόλυτη βεβαιότητα: Δεν είναι ποτέ αργά για ένα υπέροχο love story. Κι όταν έρθει να είστε σίγουροι ότι θα ξαναβρείτε μέσα σας όλη τη δύναμη και την ενέργεια να το ζήσετε. Και δεν υπάρχει τίποτε που να βοηθάει τόσο όσο η απόλυτη πίστη ότι θα το βρείτε.
Σεπ
22