Στερήθηκα τον πατέρα μου πολύ νωρίς. Γι’ αυτό, οι Αξίες του είχαν στη ζωή μου πολύ σημαντικότερη θέση –ιερή θέση- από ό,τι αν είχα το περιθώριο να τον αμφισβητήσω και –πιθανώς- να τον απομυθοποιήσω. Μία από αυτές ήταν να κρατάω τις υποσχέσεις μου. Σοβαρά, δεν έχω γνωρίσει πιο αξιόπιστο άνθρωπο από μένα. Στην εφηβεία μου, εκεί που τα πράγματα είναι πιο απόλυτα και πιο βαρύγδουπα, είχα σκαρφιστεί το εξής (και το έλεγα κιόλας): «Ο λόγος μου είναι πιο ισχυρός από τα συμβόλαια γιατί τα συμβόλαια σπάνε στα δικαστήρια.». Και το εννούσα. Και το εννοώ. Ο λόγος μου δεν σπάει πουθενά. Μια εποχή καμάρωνα γι’ αυτό. Δεν είμαι τόσο σίγουρη πια. Τα απόλυτα με τρομάζουν.
Πάντως, αν με ρωτούσατε προχθές, θα σας έλεγα με κάθε ειλικρίνεια πως ο λόγος μου δεν έχει σπάσει πουθενά. Δεν έχω αθετήσει ποτέ υπόσχεση. Ούτε σκοπεύω να το κάνω. Είναι αλήθεια, βέβαια, πως με τα χρόνια έχω μάθει να προσέχω και δίνω λιγότερες.
Προχθές, όμως, διάβασα ένα άρθρο για τις υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας και δεν κρατάμε.Το μάγουλό μου πονάει ακόμα από το χαστούκι. Έλεγε το άρθρο ότι οι άνθρωποι που δεν αθετούν τις υποσχέσεις τους προς τους άλλους, αθετούν πολύ συχνά τις υποσχέσεις που δίνουν στον εαυτό τους. Ως απολύτως μεμονωμένη παρατήρηση που δεν διεκδικεί ίχνος αντιπροσωπευτικότητας, επιβεβαιώνω πως είναι αλήθεια. Έχω σπάσει πολλές από τις υποσχέσεις που έδωσα στον εαυτό μου!
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Με έχω πιάσει πολλές φορές να φέρομαι στον εαυτό μου διαφορετικά από ό,τι σε όλους τους άλλους, αλλά αυτό είναι βαρύ παράπτωμα. Θα μου το συγχωρήσω, όμως. Γιατί ένα από τα πράγματα που μου έχω υποσχεθεί, είναι να είμαι λιγότερο αυστηρή μαζί μου και να με συγχωρώ όταν κάνω λάθη. Θα ξεκινήσω από αυτή την υπόσχεση και θα την κρατήσω. Θα με συγχωρώ όποτε κάνω λάθος. Γρήγορα, όπως συγχωρώ τους άλλους.
Παρασύρθηκα τώρα. Το έχω ξαναπεί ότι γράφω για να καταλάβω. Το έχω ξαναπεί ότι γράφω απευθυνόμενη κυρίως σε μένα. Αλλά γράφω και γιατί πιστέυω ότι πολλές από τις «αναλαμπές» μου μπορεί να αποτελέσουν αναλαμπή και για άλλους. Ζούμε σε περίεργους καιρούς. Έχουμε περισσότερα μέσα επικοινωνίας από ποτέ –περισσότερα από όσα χρειάζονται- κι επικοινωνούμε λιγότερο από ποτέ. Ανταλλάσσουμε σκέψεις λιγότερο από ποτέ. Γράφω λοιπόν και γι’ αυτό. Επειδή οι σκέψεις των άλλων εμένα με βοηθάνε να πάω παρακάτω και να καταλάβω. Και προσπαθώ να το επιστρέψω. Κάθε post, κάθε βιβλίο, κάθε διάλεξη, κάθε άρθρο, είναι μια προσπάθεια να επιστρέψω αυτό που μου χάρισαν μέσα από τα βιβλία, τις ταινίες, τις μουσικές, τα ποιήματα, τα άρθρα και τα blogs τους, άλλοι. Άλλοι που ζήσαν σε προηγούμενες εποχές ή σύγχρονοι.
Για σήμερα, λοιπόν, επιστρέφω αυτό ως τροφή για σκέψη και ως παρότρυνση: Ποιες υποσχέσεις αθετήσατε στον εαυτό σας; Ξεκινήστε να τις πραγματοποιείτε. Σήμερα. Θα το κάνω κι εγώ. Το υπόσχομαι σε σας για να μη σπάσει ο λόγος μου πουθενά.